Ένα βουνό από γκολ στον βάλτο: Γιατί αγαπώ το ποδόσφαιρο στις Non-League κατηγορίες!
Η Εθνική ομάδα της Αγγλίας αγωνιζόταν εκτός έδρας με το Κόσοβο, εγώ αντικαθιστούσα έναν οδηγό στα λεωφορεία της πόλης. Για πολλούς οι διεθνής αγώνες τα Σαββατοκύριακα αποτελούν πηγή εθισμού ή πλήξης. Αλλά όχι για εμένα, ο βαρετός αγώνας της Εθνικής ανταλλάχθηκε με τον αγώνα χαμηλά στις θέσεις του υποβιβασμού μεταξύ Kettering και Blyth Spartans! Ήμουν ενθουσιασμένος που θα μπορούσα να δω τον αγώνα αυτόν…
“Η ΠΟΙΟ ΓΝΩΣΤΗ NON-LEAGUE ΟΜΑΔΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ”
Αν είμαι τυχερός παρακολουθώ τους Σπαρτιάτες στους μισούς αγώνες την σεζόν. Θα είμαι εκεί και εγώ: Αν και είμαι οπαδός της Leeds United από την παιδική μου ηλικία. Όμως η ομάδα από το Northumberland με εντυπωσίασε στην ενήλικη πλέον ζωή μου και σε ένα σημείο με έσωσε εντελώς από το να σταματήσω να βλέπω ποδόσφαιρο! Και είναι ακριβώς μέρες σαν αυτήν που επέτρεψε στην αγάπη μου να ανθίσει.
Ανεξάρτητα την διοργάνωση, οι Σπαρτιάτες είναι μια από τις βορειότερες ομάδες σε απόσταση. Ο αγώνας με την Kings Lynn Town σημαίνει ένα ταξίδι μπρος-πίσω γύρω στα 740 χιλιόμετρα!
Δεν είναι πάντα τόσο κακό, αλλά, δεν σημαίνει ότι το να ακολουθείς πάντα την ομάδα στους εκτός έδρας είναι και τόσο καλό.
Κάποτε ονομάστηκαν «η πιο διάσημη Non-League ομάδα του κόσμου» από τον πρώην Γραμματέα της FA Ted Croker (Σημ.: Έμεινε στην θέση του Γραμματέα από το 1973 έως και το 1989) λόγο των αναπάντεχων επιτυχιών τους στο κύπελλο Αγγλίας.
“Η ΑΠΛΗ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ ΠΡΙΝ ΑΠΌ ΕΝΑΝ NON-LEAGUE ΑΓΩΝΑ”
Και στον αγώνα τώρα. Ο ρομαντικός ξεπεσμός μου στο Non-League ποδόσφαιρο μπήκε 10 χρόνια πριν όταν ένας Ιταλός απατεώνας διοικούσε την ομάδα μου.
Ένα κασκόλ της ομάδας, μια ζεστή μπίρα και ένα βιαστικό μήνυμα για επιβεβαιώσω την συνάντηση στην παμπ είναι όλα όσα χρειάζομαι. Φτάνω στην “The Three Cocks” και δεν υπάρχουν ψευτόμαγκες στην πόρτα, ούτε και αστυνομία, καμία πινακίδα δεν υπήρχε που να λέει: “ΜΟΝΟ ΕΝΤΟΣ ΕΔΡΑΣ ΦΙΛΑΘΛΟΙ”, μπαίνω μέσα για να βρω τους φίλους Σπαρτιάτες που αποτελούν τους μισούς πελάτες της παμπ.
Ένας χαιρετισμός στην πλάτη από τον Kevin, μια μπίρα από τον Adam και μερικές ακόμη μπίρες πριν μπούμε στο ταξί. Είναι αστείο πόσο ενοχλούνται οι ταξιτζήδες όταν γνωρίζουμε που είναι το γήπεδο!
“ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ LATIMER PARK”
Αφού γκρινιάξαμε για την τιμή του εισιτηρίου που ήταν £15 , μαζευτήκαμε στην λέσχη του γηπέδου, τσέκαρα τον χώρο για να βρω γνωστές φάτσες. Και πάλι οι μισοί ήταν Σπαρτιάτες, αλλά υπήρχαν και μερικοί άλλοι. Οι ζωές μας μπορεί να είχαν αλλάξει κάπως από την τελευταία φορά που συναντηθήκαμε, αλλά, η συζήτηση γύρω από το ποδόσφαιρο ήταν η σημαντικότερη!
Αυτή ήταν η τοπική υπερηφάνεια, οικογενειακοί δεσμοί, Against Modern Football, περίεργοι ταξιδιώτες και οι πιστοί οπαδοί της ομάδας. Ουδέτεροι non-league ground-hoppers, διάφοροι εθελοντές. Δεν είμαι σίγουρος πόσοι από τους πιστούς Σπαρτιάτες είναι οπαδοί του συλλόγου. Έκατσα γύρω σε Magpies, Mackems και Wolves, αλλά, ανεξάρτητα από αυτό, αυτή είναι μια ποδοσφαιρική οικογένεια που με έκανε να αγαπήσω ξανά το ποδόσφαιρο.
Μπορεί να ακούγεται κάπως παθητικό, αλλά, με έκανε να νιώθω ξανά οπαδός. Με έκανε να πιστεύω ότι η υποστήριξη μου έκανε την διαφορά πέρα από το τραπεζικό μου υπόλοιπο. Μου ‘έδωσε πίστη σε ένα συλλογικό πνεύμα, ταπεινή φιλοξενία και την βροχή του Βορρά. Όλο αυτό απέχει πολύ από το να κυνηγάς την δόξα μέσα στο γρασίδι γιατί αυτό πρόκειται για αληθινή πίστη στην ομάδα.
Λέγοντας όλα αυτά, το αποκορύφωμα της ζωής μου ήταν όταν η ομάδα σφράγισε τον τίτλο της NPL Premier (Σημ.:Την σεζόν 2016-17 οι Σπαρτιάτες τερμάτισαν στην 1η θέση με 101 βαθμούς!) σε ένα ηλιόλουστο Croft Park. Η ολονύχτια διαδρομή με το MegaBus από το Λονδίνο στο Νιουκάστλ αξίζει κάθε λεπτό. Όπως και οι τελευταίες μας πορείες στο κύπελλο Αγγλίας με την Hartlepool United και την Birmingham City, με τους πρώτους υπήρξε τηλεοπτική κάλυψη και με τους δεύτερους νικούσαμε 2-0 στο ημίχρονο!
“ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΞΕΚΙΝΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΞΕΝΟΥΜΕΝΟΥΣ”
Σήμερα, ωστόσο, ήταν απίθανο να προσφέρει τέτοια χαρά. Όπως ανέφερα νωρίτερα, αυτό που χρειαζόταν ήταν ένας “εξάποντος” παρόλο που ήταν μέσα Νοεμβρίου. Το γήπεδο δεν ήταν σε καλή κατάσταση παρόλο την δουλειά των φροντιστών. Ήξερα ότι οι Σπαρτιάτες χρειάζονταν απεγνωσμένα νίκη, ο πρώην αστέρας την Newcastle United, Lee Clarke είχε φτιάξει μια ομάδα σε πολύ μικρό χρόνο.
Μέσα σε 26 λεπτά ένας πρώην Magpies, o Callum Roberts κόβοντας από δεξιά και περνώντας την μπάλα από την τρύπα μιας βελόνας, έστειλε την μπάλα στα δίχτυα, 11 λεπτά αργότερα ο πρώην παίκτης της Celtic U17 Ryan Hutchinson έκανε το 2-0 και λίγο πριν το τέλος του ημιχρόνου ο Callum Roberts έστειλε την ομάδα στα ουράνια. Μέχρι εδώ όλα καλά.
3-0 μπροστά και είμαστε όλοι ζαλισμένοι με αυτό που βλέπουμε. Η ικανότητα μας να πληρώνουμε και να πίνουμε ανέπαφα στο γήπεδο ήταν κάτι σαν το holy grail στα Non-League γήπεδα. Μπορείς να πιεις την μπίρα στο γήπεδο των Spurs, αλλά, πρέπει να την πιεις πολύ γρήγορα…
“ΕΝΑ ΒΟΥΝΟ ΑΠΟ ΓΚΟΛ ΣΤΟΝ ΒΑΛΤΟ”
Μια άλλη χαρά σε αυτές τις κατηγορίες είναι ότι και οι οπαδοί αλλάζουν εστίες στο ημίχρονο, καθώς και όταν οι προβολείς ανάβουν. Δυστυχώς για εμάς ο τερματοφύλακας μας έκανε μια παιδαριώδη έξοδο σε μια φάση του κόρνερ. Αν ακούγεται σκληρό, παρακολουθήστε τα χαιλαιτ του αγώνα στο YouTube. Οκτώ λεπτά αργότερα, ένα κοντινό flick-on βρήκε τον αμυντικό μπροστά και τον τερματοφύλακα εκτός θέσης.
Όσο οι Poppies (Σημ.: Το nickname της Kettering) πανηγύριζαν ο Callum Roberts έκανε το χατ-τρικ. H μπίρα του Kevin βρέθηκε στην βούλα του πέναλτι, όμως ο Steward ήταν απασχολημένος για να την βγάλει έξω! Και πάλι, παρακολουθήστε το στο YouTube!
Στο 2-4 ο αγώνας δεν ήταν κανενός, υπήρχαν 10 οπαδοί και από τις 2 ομάδες, αλλά, οι περισσότεροι ήταν χαλαροί. 4 λεπτά μετά το γκολ του Roberts o Lindon Meikle βρέθηκε εντελώς αμαρκάριστος και με ένα σουτ από τα 5,5 μέτρα έστειλε την μπάλα στα δίχτυα. Το momentum συνεχίστηκε έως ότου ήρθε το αναπόφευκτο στο τελευταίο λεπτό.
Ο Tre Mitford σκόραρε σε κενή εστία. Μέτρησα 7 παίχτες που ήταν ποιο κοντά στην εστία από τον τερματοφύλακα. 8 γκολ, μοιράστηκαν 2 βαθμοί και τα προβλήματα και για τις 2 ομάδες έμειναν άλυτα. Οι γηπεδούχοι παραληρούσαν με την ισοπαλία και το γύρισμα που έκαναν, ενώ για εμάς υπήρχε η κατήφεια.
“ΧΑΜΟΓΕΛΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΣΥΝΕΠΕΙΑ”
Καθώς περπατήσαμε προς την έξοδο του γηπέδου, χαιρετηθήκαμε ο ένας στον άλλον. Το σκοτάδι είχε πέσει στο Kettering και η ισοπαλία είχε μεγαλώσει κάπως το ταξίδι μας. Αλλά, γελάει καλύτερα όποιος γελάει τελευταίος, τότε δεν ήξερα ότι αυτός θα ήταν ο τελευταίος αγώνας της σεζόν για εμένα.
Αφού χαιρέτησα τον Adam και τον John υποσχέθηκα ότι θα ήμουν στο παιχνίδι με την York. ένιωθα κάπως μετά από μια μπίρα και ένα κακό cheeseburger. Όμως το χάος του Covid-19 ακύρωσε τα πάντα… Αυτοί οι 2 ήταν αγαπημένοι μου παρέα στο γήπεδο από την πρώτη φορά που είδα την ομάδα το 2012 με την Grantham.
“Η ΣΧΕΣΗ ΜΟΥ ΜΕ ΤΗΝ NON-LEAGUE ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΜΑΔΑ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΚΩΝ ΜΟΥ ΧΡΟΝΩΝ”
Το επόμενο παιχνίδι μου ήταν στο Elland Road τον Δεκέμβριο. Μια έβδομη συνεχόμενη νίκη είδε την Leeds United να πηγαίνει στην πρώτη θέση της Championship. 35.200 ήταν εκστασιασμένοι και τραγουδούσαν το «Marching on Together» με μεγάλη αυτοπεποίθηση ότι αυτή θα ήταν η χρονιά μας.
Και ναι, η Bielsa-ball είχε τεράστιο αντίκτυπο στην ομάδα. Αλλά, είναι πολλά περισσότερα από απλώς τις συναρπαστικές τακτικές του και τις επιδόσεις του στην κορυφή της Championship.
Ήταν η πίστη, ο σκοπός και η ενότητα. Για 16 χρόνια, η επιδίωξή μας ήταν η Premier League. Και από τον Ken Bates, την GFH και τον Massimo Cellino, η υποστήριξη μας στην ομάδα έμοιαζε περισσότερο με ένα τεντωμένο σχοινί ως την φυλακή του Armley.
To γεγονός ότι η περιβόητη άνοδο μας μπορεί να είναι σε άδεια γήπεδα είναι πολύ άσχημο. Αλλά, την ίδια στιγμή οι ομάδες της National League όπως και οι Σπαρτιάτες και οι υπόλοιποι σύλλογοι βρίσκονται σε σοβαρό κίνδυνο να μην μπορούν να αντέξουν όλο αυτό που έγινε με τον Covid-19. Και καθώς περιμένουμε το ποδόσφαιρο μετά την πανδημία όλοι μου οι σκέψη βρίσκεται στους Σπαρτιάτες.
“ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΝΕΝΑ ΜΕΛΛΟΝ ΧΩΡΙΣ ΤΟΥΣ BLYTH SPARTANS”
Ένα βουνό από γκολ στο Kettering μπορεί να μην ήταν αυτό που ονειρεύεται ο μέσος φίλαθλος. Οι εκτός έδρας αγώνες με τις Ramsbottom United ή Frickley Athletic μπορεί να μην λείπουν από την τσέπη μου, αλλά, ακολουθώντας την ομάδα στους εκτός έδρας με έκανε να ερωτευτώ το ποδόσφαιρο. Και αν η ομάδα δεν αποτελεί μέρος μου μαζί με τους Whites θα καταστραφώ.
ΥΓ1:Τα χάιλαϊτ του αγώνα:
ΥΓ2: Το κειμενο από το Football Pink: https://footballpink.net/a-goal-fest-on-a-quagmire-why-i-love-non-league/
Άρθρο του Matt Abbott για το Football Pink (16/08/2020)