Millerntor Roar: Η αναγέννηση της FC St. Pauli
Στη δεκαετία του ογδόντα η FC St. Pauli έζησε μια αναγέννηση, ο kult σύλλογος που ζούσε μέχρι τότε στην σκία της γειτονικής Hamburger SV, η ομάδα κατάφερε να μεταστρέψει την υποβαθμισμένη τοποθεσία της έδρας της στη περιοχή του λιμανιού της πόλης, κοντά στη διάσημη συνοικία του Αμβούργου Reeperbahn σε ένα δυνατό πλεονέκτημά της.
Η ομάδα απέβαλε τους ακροδεξιούς από το γήπεδο της και ενώθηκε με την αριστερές πολιτικές ιδέες και τους πάνκιδες (sic!).
Εκεί ακριβώς πριν από 30 χρόνια, εμφανίστηκε το fanzine "Millerntor Roar" και ξαφνικά όλα ήταν άλλαξαν, οι οπαδοί αναμείχθηκαν στην πολιτική του συλλόγου και στάθηκαν απέναντι από τους παλαιούς και εκδιωχμένους οπαδούς της ομάδας. Τρεις από αυτούς, οι Giulia, Sven και Olav, ξεκίνησαν ένα fanzine που άλλαξε τα δεδομένα στον οπαδικό χάρτη της Γερμανίας.
Το περιοδικό είχε τον υπότιτλο «Fans, Football, Quarter» και ηταν στα πρότυπα του βρετανικού "When Saturday Come", το οποίο ξεκίνησε την λειτουργία του το 1986, τρια χρόνια νωρίτερα από το "Millerntor Roar".
Για το πρώτο τεύχος εκτυπώθηκαν 1.000 αντίτυπα που είχαν 16 σελίδες και ήταν σε μορφή Α4 και το κόστος του ήταν 50 πφένιγκ. Το περιοδικό Der Spiegel είχε γράψει για το "Millerntor Roar" ότι έπαιξε πρωτοποριακό ρόλο ως το πρώτο γερμανόφωνο οπαδικό fanzine. Ο λόγος ήταν οτι έδωσε βήμα στην οπαδική σκηνή να μεταδωσει σε ενα ευρυτερο κοινό τα μηνύματα της και επέτρεψε «η σκηνή των οπαδών της FC St. Pauli να ενημερωθεί για τις επερχόμενες αποφάσεις στην πολιτική του συλλόγου, αλλά και στην πολιτική της περιοχής, στο «επαγγελματικό σύστημα ποδοσφαίρου», ενώ είχε επίσης την ευκαιρία να το συζητήσει ή να οργανώσει αντίμετρα σε ότι ήταν αντίθετο για την ιδεολογία και την κουλτούρα της ομάδας.
Το πρώτο τεύχος πουλήθηκε για πρώτη φορά κατά τη διάρκεια της τελευταίας προπόνησης πριν από την πρώτη αγωνιστική της σεζόν 1989/90. Πριν από την έκδοση του fanzine και στα μέσα της δεκαετίας του ογδόντα, πολλά πράγματα ήταν διαφορετικά στο Millerntor, ενώ οι αγώνες της ομάδας σπάνια προσέλκυσαν περισσότερους από 6.000 φιλάθλους. "Η FC St. Pauli ήταν ένα παλιό και άθλιο κλαμπ με δεξιές τάσεις", θυμάται ο Dirk Jora, τραγουδιστής του συγκροτήματος Slime και επίσης αρθογράφος του "Millerntor Roar".
Στα τέλη της δεκαετίας του ογδόντα τα πράγματα άλλαξαν στο Millerntor, ο ένας λόγος ήταν η άνοδος στην Bundesliga και ο άλλος ο Volker Ippig, ο τερματοφύλακας θρύλος της ομάδας που είχε μετακομίσει στη Νικαράγουα για να βοηθήσει στην κατασκευή ενός κέντρου υγείας με το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο Σαντινίστας στο San Miguelito. Όταν επέστρεψε στην Γερμανία και όσο έπαιζε στην ομάδα έμενε σε κοινόβιο στην Hafenstraße, ένας δρόμος γνωστός για τις νομιμοποιημένες καταλήψεις στην πόλη, μάλιστα η συνιδρύτρια του fanzine Giulia ηταν φίλη με τον Ippig και θυμάται ότι «τις Παρασκευές καθόμασταν μαζί και τα Σάββατα πηγαίναμε μαζί στο γήπεδο.»
Η δεκαετία του ογδόντα ήταν άκρως πολιτική στο γνωστό λιμάνι της Γερμανίας, το Floratheater και έντεκα σπίτια στην Hafenstraße επρόκειτο να κατεδαφιστούν για να δημιουργηθεί χώρος για πολυτελή ακίνητα. Ακτιβιστές και κάτοικοι της περιοχής κατέλαβαν τα κτίρια και έδωσαν μάχες με την αστυνομία. Εκείνη την εποχή, ο πρόεδρος του συλλόγου Heinz Weisener ονειρευόταν επίσης ένα νέο γήπεδο για την St. Pauli: τη μεγάλη αρένα "Sports Dome". Δεν έλαβε όμως υπόψη του τους κατοίκους της περιοχής και τους οπαδούς της λέσχης της γειτονιάς, που διαδήλωναν ενάντια στα κατασκευαστικά σχέδια για εβδομάδες.
«Κάποια στιγμή το έργο κατασκευής (το Sports Dome) κηρύχθηκε άκυρο και εμείς οι οπαδοί νιώσαμε για πρώτη φορά ότι μπορούσαμε να κάνουμε τη διαφορά», λέει ο συνιδρυτής του «Millerntor-Roar» Sven σε συνέντευξη. Λίγο αργότερα ο ίδιος και οι φίλοι του έγραψαν ένα άρθρο για ένα εκτός έδρας ταξίδι μας στο Μόναχο για το match programme του γηπέδου, το οποίο απορρίφθηκε επειδή ήταν πολύ επικριτική. «Είπαμε λοιπόν στον εαυτό μας: Ας το κάνουμε μόνοι μας! Και αυτή ήταν η γέννηση του Millerntor Roar!».
«Τα θέματα ήταν όλα μπροστά μας, kατακρίναμε τον προπονητή Georg Volkert, ο οποίος ακύρωσε έναν αγώνα κατά του ρατσισμού με την Türkiyemspor επειδή ήταν πολύ πολιτικό για αυτόν. Σε άλλο σημείο κάναμε εκστρατεία για να γίνουν τα εισιτήρια φθηνότερα για τους ανέργους Η πρώτη έκδοση περιέχει επίσης μια συνέντευξη με έναν οπαδό της HSV που έγινε οπαδός της FC St. Pauli και φυσικά το υποτιθέμενο και υπερβολικά επικριτικό άρθρο για το εκτός έδρας μας ταξίδι στο Μόναχο.» θυμάται ο Sven.
Εκείνη την εποχή ο Doc Mabuse έφερε την γνωστή πειρατική σημαία στο Millerntor.
Οι οπαδοί του συλλόγου και μέλη του κλαμπ United που είχαν δεξιές πολιτικές απόψεις εξαβανίστηκαν από το γήπεδο, με τον Sven να θυμάται: «Μετά τους ημιτελικούς του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1990, αυτοί και άλλοι εθνικιστές χούλιγκαν επιτέθηκαν στην λέσχη μας, τότε εμείς επιτεθήκαμε στην δικιά τους λέσχη, ας το πούμε έτσι: Ήμασταν στην πλειοψηφία».
Το "Millerntor Roar" αντιμετωπίστηκε αρχικά με σκεπτικισμό ο ιδρυτής του fanzine Sven θυμάται: «Τα λίγα fanzines που υπήρχαν πριν ήταν σαν ενημερωτικά δελτία. Επρόκειτο για λίγες σελίδες με χαλαρά πράγματα. Και όταν τα πράγματα έγιναν πολιτικά, κύλησαν αρκετά προς τα δεξιά. Κάποτε ταξιδέψαμε σε μια συνάντηση σχετικά με άλλα fanzines στη Βόρεια Ρηνανία-Βεστφαλία. Ήταν πραγματικά όλοι εναντίον μας. Η κατηγορία ήταν: «Φέρνετε την πολιτική στο ποδόσφαιρο!» κάτι που ήταν παράλογο, γιατί υπήρχε ήδη εδώ και πολύ καιρό. Οι Ναζί ήταν σε όλες τις βαθμίδες των Γερμανών οπαδών». Πολλά άλλα φανζίν, όπως το Offenbacher "Erwin" ή το "Schalke Unser", ιδρύθηκαν στις αρχές της δεκαετίας του 1990 και εμπνεύστηκαν εν μέρει από το "Millerntor Roar".
Το «Millerntor Roar» σταμάτησε να κυκλοφορεί το 1993 μετά από 28 τεύχη. Ωστόσο, υπήρχαν δύο άμεσοι διάδοχοι: το "Übersteiger" και το "Unhaltbar". Το πρώτο υπάρχει ακόμα και σήμερα, που ακόμη και οι οπαδοί της μισητής HSV το διαβάζουν.
Το περιοδικό κυκλοφόρησε σε ακανόνιστα διαστήματα από τις 29 Ιουλίου 1989 έως τις 18 Απριλίου 1993.
Με πληροφορίες από 11freunde.de και Wikipedia
Φωτογραφίες από 11freunde.de, Der Spiegel και Daniel Meßner.